Większość nas odbyła w swoim życiu wizytę w zakładzie fotograficznym, by wykonać zdjęcie do dowodu osobistego, paszportu albo pamiątkową sesję ślubną lub rodzinną. Co jest najważniejsze w procesie wykonania dobrych zdjęć portretowych w studio fotograficznym lub w plenerze? Wyjaśniamy w poniższym wpisie.

Jak zrobić dobre zdjęcie portretowe?

 Wykonanie dobrego zdjęcia portretowego jest łatwe, jeśli postępuje się zgodnie z kilkoma zasadami:

– głowa nie powinna zajmować całego kadru, a ok. 60-70% jego powierzchni. Dobrze jest uwzględnić również ramiona portretowanej osoby, a w przypadku popiersia kadrować należy tak, by zmieścić biust,

– należy użyć obiektywu o ogniskowej co najmniej 50 mm – standardowe obiektywy charakteryzują się najmniejszą liczbą aberracji, pozwalając dokładnie odwzorować rzeczywistość. Do fotografii portretowej wykorzystać można również dłuższe ogniskowe w zakresie do ok. 150 mm,

– aby wydobyć modela z tła, dobrym wyborem jest zastosowanie jasnego obiektywu i małej głębi ostrości (czyli duży otwór przesłony, np. 3,5, 2,8, 1,8),

– jeśli zdjęcia powstają w plenerze, przydatny będzie obiektyw z dobrym bokehem, czyli specjalnym rozmyciem tła, co daje bardzo miły dla oka efekt,

– światło powinno padać z kierunku przednio-górno-bocznego, by fotografowana osoba została oświetlona w naturalny sposób. Nierozproszone softboxem źródło światła ułoży się na policzku w trójkąt między żuchwą a kością policzkową.

Podczas robienia sesji bardzo ważna jest atmosfera. Zrelaksowani modele wyjdą na zdjęciach naturalnie.

Jakie są techniki kompozycji kadru?

 Udane zdjęcie to kwestia odpowiedniego oświetlenia i kompozycji. Te dwa czynniki określają warunki ekspozycji, czyli doboru czasu naświetlania i wartości przesłony, które uwzględnia się przy ustawieniach aparatu.

We właściwym skomponowaniu kadru pomocna jest technika złotego podziału (trójpodziału kadru). To najprostsza metoda, służąca uzyskaniu dobrego zdjęcia. Wiele nowoczesnych aparatów i telefonów z aparatem ma fabrycznie wbudowany podział klatki kadru. To linie poziome i pionowe, po dwie na każdą orientację kadru, których przecięcia to tzw. „mocne punkty” skupiające uwagę. Umieszczenie w ich okolicy cech szczególnych modela sprawi, że będą one wyeksponowane. Na zdjęciu portretowym może znaleźć się więcej sylwetki, a ręce mogą być ułożone w geście. Odpowiednio dobrane światło podkreśli lub ukryje niektóre cechy modela.

W portrecie psychologicznym można odejść od ogólnie przyjętych zasad, w myśl których obiekt ma być dobrze widoczny na zdjęciu – odpowiednio oświetlony i skadrowany. Wiele portretów psychologicznych to zabawa światłem, wąskie kadrowanie, wyciąganie pojedynczych cech twarzy: spojrzenia, grymasu. Taki rodzaj fotografii pokazuje wnętrze człowieka. Model musi mieć jakąś nić połączenia z fotografem, by czuć się swobodnie i niejako zrzucić „maskę”.  W portrecie psychologicznym zasady istnieją po to, by je łamać. W kadrze nie musi znaleźć się cała głowa, model może być zwrócony w dowolną stronę. Można bawić się perspektywą, wykonać kilka ujęć z perspektywy żabiej lub z „lotu ptaka”.